Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves

Τι αποδίδει το «Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves» για την υπερπαραγωγική κωμωδία

Αντί να βασίζεται σε αστεία τύπου MCU, το «Dungeons & Dragons» ενσωματώνει το χιούμορ σε κάθε στοιχείο της ιστορίας.

Κόντρα σε κάθε προσδοκία, το νέο Μπουντρούμια και δράκοι Η ταινία είναι η καλή επιτυχία της σεζόν. Από πολλές απόψεις, ένας τυπικός τύπος οικογενειακής υπερπαραγωγής, ξεχωρίζει σε δύο βασικούς τομείς: την ειλικρινή, μη ειρωνική ενασχόληση με το ανόητο πηγαίο υλικό του και την κωμωδία που ακούγεται δυνατά.

Σε σενάριο και σκηνοθεσία κινηματογραφιστών κωμωδίας (η ομάδα πίσω Game Night ), Τιμή μεταξύ των κλεφτών έχει μια εκπληκτική αναλογία αστείου ανά σκηνή σε σύγκριση με άλλες υπερπαραγωγές franchise. Η έκπληξη του MVP είναι Μπρίτζερτον Ο Regé-Jean Page, που υποδύεται έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα που βοηθά την κύρια ομάδα στην αναζήτησή τους—μια πλοκή που ακολουθεί τη δομή ενός παιχνιδιού D&D, ενώ εξακολουθεί να είναι προσβάσιμο στο κοινό των normie.

Σε όλους τους τομείς, Τιμή μεταξύ των κλεφτών» Το casting λειτουργεί τόσο σε κωμικό επίπεδο όσο και ως φόρος τιμής στον ίδιο τον D&D. Αντιπροσωπεύοντας μια ποικιλία από κλασικά αρχέτυπα D&D, οι κύριοι χαρακτήρες είναι μια ομάδα ανίκανων κλεφτών που προσπαθούν να κάνουν μια ληστεία. Σχεδόν όλοι οι εμπλεκόμενοι είναι βαθιά ανόητοι, από τον Χιου Γκραντ ως τον εγωμανικό απατεώνα μέχρι τη Μισέλ Ροντρίγκεζ που παρωδεί την καριέρα της στο σκληρό τυπογραφείο. Οδηγώντας την ομάδα ως βάρδος που μιλάει γρήγορα, Κρις Πάιν δείχνει μια ενθουσιώδη προθυμία να γίνει το αστείο - μια απαραίτητη ιδιότητα για όλους τους σπουδαίους ηγέτες, που απουσιάζουν σε πάρα πολλά σημερινά αστέρια.

Πάνω από όλα όμως: Regé-Jean Page. Ο ρόλος του απηχεί το είδος των χαρακτήρων που δεν μπορούν να παίξουν που εμφανίζονται εν μέρει μέσα από ένα παιχνίδι D&D για να βοηθήσουν τους ήρωες σε μια δύσκολη υποπλοκή. Ως ο αθάνατος παλαδίνος Xenk Yendar, η δουλειά του είναι να είναι απίστευτα τέλειος και εντελώς χωρίς χιούμορ. Είναι ένας θρυλικός ήρωας με εκθαμβωτικές δεξιότητες μάχης και πλήθος γνώσεων που σχετίζονται με την πλοκή. Εκφράζει κάθε γραμμή με τόνους εγκάρδιας ηθικής σοβαρότητας, συνήθως με ψυχή στα μάτια κάποιου.

Με άλλα λόγια, το ιδανικό αλουμινόχαρτο για ένα σωρό τσακωμένους, επιρρεπείς σε καταστροφές εγκληματίες. Αυτός είναι ο στρέιτ άντρας στη φάρσα τους, και το κοινό στην προβολή μου γέλασε με κάθε καταραμένο πράγμα που έλεγε.

Ένα ατυχές αντίκτυπο της εποχής του MCU είναι ότι όλες οι ταινίες δράσης/περιπέτειας του PG-13 στοχεύουν τώρα στον ίδιο ελαφρύ και αστείο τόνο… αλλά πολύ λίγες είναι πραγματικές κωμωδίες. Μοντελοποιημένο από το έργο του Joss Whedon , τονίζει αυτή η τάση περίεργος διάλογος , αναφορές στην ποπ κουλτούρα και ειρωνεία με αυτογνωσία. Λειτουργεί για ορισμένα πράγματα, αλλά ως ένας μοναδικός τρόπος αφήγησης, οδηγεί σε ένα πολύ νωχελικό χιούμορ.

Μέσα στο ίδιο το MCU, βλέπουμε ταινίες που θα έπρεπε να είναι κωμωδίες αλλά δεν είναι ( ο Ανθρωπος μυρμήγκι προνόμιο ), και άλλα που θα πρέπει να είναι σοβαρά, αλλά διαταράσσονται από τονικά ακατάλληλα χλευάσματα ( Doctor Strange ). Άλλα franchise προσπαθούν να δανειστούν αυτή τη φόρμουλα, που συχνά σκηνοθετείται από κινηματογραφιστές χωρίς υπόβαθρο κωμωδίας. Έτσι καταλήξαμε στο να αντιμετωπίζεται το «χιούμορ» ως ένα είδος καρυκεύματος, που πασπαλίζει ένα σενάριο για να ελαφρύνει τη διάθεση.

Σε μια ταινία σαν Μπουντρούμια και δράκοι (ή σε πιο εντυπωσιακό βαθμό, Hot Fuzz ή Ανδρες στα μαύρα ), η κωμωδία διαπερνά τα πάντα και είναι βαθιά ριζωμένη στον χαρακτήρα: ο Κρις Πάιν περνώντας έναν ολόκληρο αγώνα προσπαθώντας άκαρπα να λύσει τα χέρια του, οι πυροβολισμοί αντίδρασης από τον κακό γκοθ μάγο Σοφίνα (Daisy Head), η διεστραμμένη άρνηση να αφήσει κανέναν από τους Οι «ήρωες» είναι επιτυχώς ηρωικοί για περισσότερα από 15 συνεχόμενα δευτερόλεπτα.

Ολόκληρη η πλοκή κινείται από μια σειρά από παράλογα φιάσκο και λάθη. Οι σκηνές δράσης, ενώ όχι ακριβώς στο Τζον Γουίκ επίπεδο, τροφοδοτούνται περισσότερο από οπτικές γραμμές και slapstick παρά κάνοντας τους ήρωες να φαίνονται εντυπωσιακοί. Και, θαύμα των θαυμάτων, οι σεναριογράφοι ξέρουν πώς να ενσωματώνουν αστεία D&D με γνώσεις του είδους στην ιστορία χωρίς να καταφεύγουν σε αντιπαθητική σπασίκλα ειρωνεία. (Το καλύτερο παράδειγμα είναι η σκηνή του νεκροταφείου , όπου ο Chris Pine αψηφά το καθήκον να κάνει ένα αναζωογονημένο πτώμα πέντε απλές ερωτήσεις. ακριβώς το είδος του κόλπου που παίζουν οι DM σε επιτραπέζια παιχνίδια.)

Έλα Δεκέμβρη, Dungeons & Dragons είναι απίθανο να εμφανιστεί σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Δεν πρόκειται να κερδίσει κανένα Όσκαρ . Αυτό που κάνει είναι να κάνει τους ανθρώπους να γελούν, πολύ. Καταλαβαίνει μια μεγάλη, ανείπωτη κινηματογραφική αλήθεια: Όλοι εσείς Πραγματικά Η ανάγκη να πετύχεις είναι αστείοι άνθρωποι.