Shutterstock (Αδειούχος)

Πώς ο Gen Z μας διδάσκει να αγκαλιάζουμε τον θάνατο

Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι πραγματικά *θέλουν* να μιλήσουν για τον θάνατο.

Οι χρήστες του TikTok που ανεβαίνουν στην εφαρμογή περιστασιακά μπορεί να τη θεωρήσουν εσφαλμένα ως μια πλατφόρμα για τους έφηβους για να δώσουν μαθήματα μακιγιάζ και να προκαλέσουν ο ένας τον άλλον viral χοροί. Αλλά υπάρχει μια αυξανόμενη κοινότητα δημιουργών περιεχομένου που αντιμετωπίζουν ένα βαρύ και συχνά αποφευγόμενο θέμα: θάνατος.

Νοσηλευτές ξενώνων, ιατροδικαστές, υπάλληλοι γραφείου τελετών, σύμβουλοι θλίψης και άλλοι επαγγελματίες που ασχολούνται με τη φροντίδα στο τέλος της ζωής τους χρησιμοποιούν το Hashtag DeathTok να βοηθήσει τους ανθρώπους να πλοηγηθούν στην επιχείρηση του θανάτου, τόσο συναισθηματικά όσο και υλικοτεχνικά.

«Είναι ένα τρομακτικό θέμα», η νοσοκόμα του ξενώνα και η επιρροή του DeathTok Τζούλι ΜακΦάντεν ( @hospicenursejulie ), ο οποίος έχει πάνω από 1,2 εκατομμύρια ακόλουθους, είπε κατά τη διάρκεια πάνελ του DeathTok στο SXSW φεστιβάλ στο Ώστιν την περασμένη Τετάρτη όταν ρωτήθηκε για το μεγαλύτερο εμπόδιο που εμποδίζει τις συζητήσεις για τον θάνατο. «Αλλά αποδεικνύεται ότι Gen Z στην πραγματικότητα κάνει Θέλω να μιλήσω για θάνατο».

Στην πραγματικότητα, τα άτομα κάτω των 25 ετών θέλουν να μιλούν τόσο πολύ για το θάνατο που οι αναρτήσεις στο #DeathTok έχουν προβληθεί πολλά δισεκατομμύρια φορές, σηματοδοτώντας μια τάση στον τρόπο με τον οποίο η τρέχουσα γενιά αντιμετωπίζει την απώλεια.

Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι έχουμε γίνει απίστευτα εξαρτημένοι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη σύνδεση, ένα αναπόφευκτο που τροφοδοτείται από το lockdown COVID-19 (το οποίο επηρεάζονται δυσανάλογα Gen Z οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά μέσω της μεγαλύτερης εκπαιδευτικής διακοπής στη σύγχρονη ιστορία). Η Gen Z βιώνει επίσης θάνατο με ρυθμό που καμία άλλη γενιά στην ιστορία δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει: Πέρα από τους 900.000 Αμερικανούς που πέθαναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι έφηβοι αντιμετώπισαν μαζικούς πυροβολισμούς στα σχολεία, ένα άλμα στο υπερδοσολογία οπιοειδών , και εκτοξεύοντας τα ποσοστά αυτοκτονιών ανάμεσα στους συνομηλίκους τους. Χωρίς να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο ή σύστημα που να τους βοηθά να οδηγηθούν στον θάνατο, δεν αποτελεί έκπληξη που η Gen Z στράφηκε στην τεχνολογία για να βρει κοινότητα.

«Η τεχνολογία ήταν ένα δώρο στο χώρο του θανάτου», είπε ο Jesse Moss, διευθυντής μάρκετινγκ στο Experience Camps for Grieving Children. «Το απόλυτο πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε κάποιον που πενθεί είναι να μιλήσετε απλά για αυτό». Ο Μος τόνισε επίσης τη σημασία του χιούμορ για να βοηθήσει στην ανακούφιση του στρες του πένθους. Πράγματι, το #DeathTok κατακλύζεται από εκατομμύρια κωμικά βίντεο για το θάνατο και τον θάνατο. φαίνεται ότι απλώς «το να μιλάμε για αυτό» μπορεί επίσης να έχει τη μορφή κηδειών που εκτελούν σκετς για φαντάσματα, παιδιά που αστειεύονται για το ότι βρίσκονται στο « κλαμπ νεκρού πατέρα », και νεκροθάφτες κράξιμο σε αστεία μοιρολόγια.

Το να μιλάς για το θάνατο σημαίνει επίσης να μαθαίνεις για τον θάνατο, κάτι που τον κάνει αναμφισβήτητα λιγότερο τρομακτικό. Οι επηρεαστές του DeathTok έχουν συγκεντρώσει εκατομμύρια προβολές απομυθοποιώντας τις διαδικασίες αποσύνθεσης, απολύμανσης, ταρίχευσης, αποκατάστασης, καύσης και ταφής.

TikToker με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο @mortuarytech , που έχει περισσότερους από 270.000 ακόλουθους, εξηγεί πώς να πλύνετε ένα νεκρό σώμα. Το γραφείο τελετών Hollis ανήκει σε πατέρα-κόρη ( @hollisfuneralhome ), με περισσότερους από 920.000 ακόλουθους, οδηγεί τους θεατές στα προϊόντα μακιγιάζ που χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν μια εμφάνιση «χωρίς μακιγιάζ». Το βίντεο της νοσοκόμας McFadden περιγράφοντας το 'στίγμα' έχει πάνω από 1,7 εκατομμύρια προβολές.

«Όλοι θα αντιμετωπίσουμε ασθένειες, απώλεια και γήρανση», η φιλόσοφος Martha Nussbaum έγραψε κάποτε , 'και δεν είμαστε καλά προετοιμασμένοι για αυτά τα αναπόφευκτα γεγονότα από μια κουλτούρα που μας καθοδηγεί να σκεφτόμαστε μόνο εξωτερικά', δηλαδή μια κουλτούρα που μας αποθαρρύνει ενεργά από την παρατήρηση των εσωτερικών συναισθηματικών μας κόσμων. Η «θεραπεία αυτών των ασθενειών», συνοψίζει Μαρία Πόποβα , έγκειται στο να «αγκαλιάζουμε την ευαλωτότητα, να μην φοβόμαστε τα συναισθήματα και να αξιοποιούμε τη δύναμη της ενσυναίσθησης της αφήγησης». Για να αντέξουμε το συγκλονιστικό βάρος της θλίψης, πρέπει να μιλήσουμε για αυτό. Η Gen Z μας διδάσκει πώς.